Στα πλαίσια του προγράμματος e-twinning «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ», που υλοποιούμε τη φετινή χρονιά σε συνεργασία με το 1ο ΕΠΑΛ Λιβαδειάς και εν όψει των φετινών εορτών Εξόδου της Ιερής Πόλης Μεσολογγίου, ζητήσαμε από τους μαθητές/τριες του 2ου Γενικού Λυκείου Μεσολογγίου να δημιουργήσουν μυθοπλαστικούς διαλόγους ή μονολόγους των επιφανών και αφανών ηρώων-ηρωίδων της Εξόδου, με σκοπό τα παιδιά: α) να αναζητήσουν πηγές για την ιστορία του τόπου τους β) να προσπαθήσουν, μέσω των ιστορικών πηγών, να μεταφερθούν στις τότε επικρατούσες συνθήκες εντός και εκτός των τειχών, ώστε να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος και τη σημασία της ηρωικής Εξόδου των Μεσολογγιτών γ) να εκφραστούν δημιουργικά χρησιμοποιώντας τη φαντασία τους.
Οι εργασίες των μαθητών/τριών θα δημοσιεύονται σταδιακά.
ΣΜΑΡΑΓΔΩ
Τον μονόλογο έγραψε η μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου Χριστίνα Καλημέρη
Τον άντρα μου τον έχασα. Χτυπήθηκε από μπόμπα ενώ έριχνε με το τουφέκι. Τον φέρανε μέσα σε μία ματωμένη κάπα που δεν ήταν δική του. Θάψαμε τα κομμάτια του. Το κορίτσι, στα εννιά του, το ‘λιωσε η αρρώστια. Καιγόταν μέρες απ’ τον πυρετό -θέρμες, είπαμε-. Πανώλης είπε ο γιατρός. Να βράζετε τα στρωσίδια και τα ρούχα της, ν’ ασβεστώνετε το σπίτι. Της βάζαμε μέρα- νύχτα δροσερά πανιά στο μέτωπο μέχρι που ‘σβησε. Το μωρό ήθελε γάλα να πιει. Όλη μέρα κρεμασμένο στο βυζί, να κλαψουρίζει σα γατί. Το σόι μου ήταν από το Ναύπλιο πάππου προς πάππου. Νύφη ήρθα εδώ. Τα πεθερικά καλόψυχα και τ’ αγαπούσα. Ο γιος μου όλη μέρα στους δρόμους. Πήγαινε και στο τυπογραφείο του Μεσθενέ και μάθαινε γράμματα. Πείνα και θανατικό. Θανατικό παντού.
Στις 9 τ’ Απρίλη ντυθήκαμε με τα καλά μας και κοινωνήσουμε. Μετά πήγαμε τη γιαγιά και τον παππού στον τζεμπιχανέ του Καψάλη. Ο Θεός να μας ανταμώσει στον άλλο κόσμο. Γυρίσαμε σπίτι. Καθάρισα, συμμάζεψα – έδωσα τις φουστανέλες του πεθαμένου αντρός μου στους στρατιώτες – να μην τα πάρουν οι τούρκοι. Το μωρό θα το κρατάω εγώ – Απόψε, εσύ είσαι φαμελίτης, είπα στο γιο μου. Ντύθηκα την φουστανέλα τ’ αντρός μου- Θέλω να πεθάνω λεύτερη, φορώντας το ρούχο του γονιού σου. Σαν ήρθε η ώρα αφιόνισα το μωρό και το ‘δεσα στην πλάτη μου.
Σκοτώθηκα στην έξοδο. Τα παιδιά μου σώθηκαν – να ζήσουν – να γίνουν άνθρωποι – λεύτεροι άνθρωποι.
Εγώ η Σμαράγδω.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΔΑΤΣΙΚΑ
Τον μονόλογο έγραψε η μαθήτρια της Β΄ Λυκείου Μάρσια Παπαδημητρίου
Τι να με τρομάξει από τον θάνατο; Έχω γίνει ένα μαζί του. Ξέρεις, ίσως τον φοβίζω εγώ, η νεκρική μου όψη. Ναι αυτός με φοβάται γιατί κάθε μέρα με σκοτώνει και κάθε μέρα ζωντανεύω. Δεν θα παραδοθώ ,όχι. Έχω ήδη πεθάνει δεν μου μένει τίποτα. Σε ποια ζωή να αναφερθώ; Στα πτώματα, στην πείνα, στις αρρώστιες στην αιχμαλωσία; πριν δυο εβδομάδες το νεογέννητο παιδί μου έκλεισε τα μάτια του στην αγκαλιά μου μια για πάντα. Μα την ακρωτηριασμένη μου ψυχή δεν την παραδίδω στον εχθρό ή θα σκοτώσω ή θα σκοτωθώ χέρι τούρκικο ούτε τρίχα της κεφαλής μου δεν θα αγγίξει! Η απόφαση της εξόδου είναι η μόνη λύση. Αν νιώθω πόνο; Δεν είναι η ώρα για δράματα ξέρεις, στέρεψα από δάκρυα σταμάτησα να νιώθω το μόνο που ζητώ είναι να χύσω το αίμα μου ελεύθερη και όχι υποταγμένη! Και τώρα αρματώθηκα, σηκώνω το κεφάλι μου και κοιτάζω το 10 ημερών φεγγάρι. 10 Απρίλη 1826. Τι ωραίο φεγγάρι! Για μια στιγμή ταξίδεψα κοντά του, τον άκουσα μου είπε ότι με περιμένει και αυτός και το παιδί μας. Καθολη την διάρκεια της ημέρας μια πολύ δυνατή σιωπή επικρατεί , ο χτύπος της καρδιάς μου ακούγεται σε όλο το δωμάτιο. Σου είπα, δεν φοβάμαι! Απλά να σήμερα θα ελευθερωθώ. Ένα ελαφρύ ψιχαλητό ξεπλένει το έδαφος από το αίμα. Το ξέρω ότι είναι σημάδι του θεού. Όχι , δεν κλαίει μην πάει το μυαλό σου εκεί. Μας καθησυχάζει κάνει αισθητή την παρουσία του μέσα από τα σημάδια της φύσης. 1 ώρα και ένα λεπτό απομένουν. Τι να μου λείψει από την ζωή; Το κτήνος που ο άνθρωπος κατάφερε να γίνει; 1 ώρα και 1 λεπτό. Αφήνω τις σκέψεις μου εδώ. Στο άλλο δωμάτιο γυναίκες ποτίζουν με αφιόνι τα παιδιά τους. Ωραία αίσθηση η ελευθέρια με καλεί με μια ανοιξιάτικη ηρεμία. 59 λεπτά. Αθάνατο Μεσολόγγι , εγώ η Παρασκευή Δάτσικα , είμαι έτοιμη!
ΑΛΕΦΑΝΤΩ
Τον μονόλογο έγραψε η μαθήτρια της Β΄ Λυκείου Βάσια Κοντογιάννη
Εγώ, η Αλεφάντω,
Η πείνα και το σκοτάδι θέριζαν πίσω απ΄τα τείχη του Μισολογγιού. Πολιορκία. Θα πολεμήσουμε κι εμείς τα γυναικόπαιδα. Έτοιμη να θυσιάσω την ψυχή μου για τη Λευτεριά. Για την πατρίδα μου και τον χαμένο άντρα μου. Στο΄να χέρι το καριοφίλι και στ΄άλλο το παιδί. Δεν πρόκειται να λείψω από την Έξοδο. Δε με φοβίζει μήτε ο Τούρκος μήτε ο θάνατος! Μονάχα το κλάμα του άμοιρου παιδιού είναι που μου πληγώνει την καρδιά. Τι λάθη πρόλαβε να κάμει στη σύντομη ζωή του; Τρομαγμένο και πεινασμένο, πολιορκημένο απ΄τον Αγαρηνό, κι εγώ να μην μπορώ να του δώσω παρηγοριά˙παρα μόνο να το ξεγελώ και να το κοιμίζω μήπως κι έτσι ξεχαστεί. Εγώ, μ΄αυτό θα πολεμήσω στην αγκαλιά. Όμως πείτε μου εσείς…Ποια καλή μάνα σέρνει το μωρό της στον πόλεμο; Οι μάνες δε θα΄πρεπε να προσφέρουν ασφάλεια και χάδι στο σπλάχνο τους; Η απόφαση είναι μονόδρομος…Δεν ξέρω αν είμαι καλή μάνα. Πάντως τούτη την απόφαση την επαίρνω για να ανθρέψουν οι επόμενες τα παιδιά τους ακίνδυνα. Στόχος, η Λευτεριά. Όσο η ΄Εξοδος πλησιάζει, τον πόνο μου απαλύνω με τραγούδια. Η κόρη μου νανουρίζεται με κλέφτικα. Ξημέρωσε. Το σύνθημα εδόθη. Αίμα, πτώματα, κανόνια, κλάματα… Πιάσανε και μένα. Μ΄ απείλησαν, πως αν αντισταθώ η κόρη μου θα βασανιστεί και θα τη σκοτώσουν μπροστά μου. Τρόμαξα. Η ενοχή με πονά, η ασφάλεια του παιδιού μου με ανακουφίζει κι η σκλαβιά με θλίβει. Η κόρη μου μεγάλωσε κι αλλαξοπίστησε για να γλιτώσει τα βάσανα. Ήμασταν δειλές; Έπειτα από πόλεμο και 43 χρόνια πίκρας αντικρίζω και πάλι ελεύθερη τον τόπο μου, το Γαλαξίδι.
Εγώ, η Αλεφάντω
ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Το μονόλογο έγραψε η μαθήτρια της Β’ Λυκείου Εβελίνα Μπαλτά.
Εγώ, η Ειρήνη Σταματοπούλου, Μεσολογγίτισσα από αρχοντική οικογένεια, κουβαλούσα πάντα μέσα μου τον τόπο μου, το Μεσολόγγι μου και είχα ριζωμένη στην ψυχή την ελευθερία. Δεν φοβόμουν τον θάνατο. Όχι. Ο φόβος για τον θάνατο είναι για δειλούς. Εκείνο όμως που στοίχειωνε τα βράδια μου ήταν η ιδέα μιας ζωής χωρίς ελευθερία. Μιας ζωής υποδουλωμένης, ατιμασμένης, υποταγμένης. Ήμουν διατεθειμένη, να θυσιάσω τα πάντα, ακόμα και την ίδια μου την ζωή, προκειμένου να μην ζήσω υποδουλωμένη και έτσι έπραξα. Η μητέρα μου, μαζί με τις άλλες Μεσολογγίτισσες μας είχαν πει πως προκειμένου να σώσουμε την ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας ίσως χρειαστεί να ατιμάσουμε τα κορμιά μας, να καταπατήσουμε τις αξίες μας. Όμως, αυτό δεν το δέχτηκε καμία. Όλες γεννημένες αγωνίστριες όπως αποδείχθηκε, δηλώσαμε ικανές για τα πάντα με σκοπό να διαφυλάξουμε ό,τι ιερότερο, ψυχή και αξίες. Στην μάχη, είχαμε στηθεί λίγο πιο πίσω από τους άντρες. Πιο πίσω μας ήταν οι πιο αδύναμες και τα παιδιά. Όλοι έτοιμοι. Αποφασισμένοι να κρατήσουν το Μεσολόγγι ζωντανό. Έτσι και έγινε. Στην διάρκεια, όμως της μάχης εγώ και κάποιες άλλες περικυκλωθήκαμε έτσι ώστε οι Τούρκοι κατάφεραν να μας αιχμαλωτίσουν. Είχα να φάω και να πιω νερό μέρες ολόκληρες . Πίστευαν πως έτσι θα λύγιζα. Θα πρόδιδα ό,τι πιο ιερό την πατρίδα. Τι ανίδεοι! Πίστευαν πως κάποιες μέρες πείνας θα με ανάγκαζαν να υποταχτώ, εγώ, που με σθένος και θάρρος πολέμησα στο πλευρό των πιο γενναίων Μεσολογγιτών. Την όγδοη μέρα , ένας Τούρκος με απείλησε πως αν δεν μιλούσα για τα σχέδια των Ελλήνων θα μου ατίμαζε το κορμί και θα σκότωνε πέντε αιχμαλώτους, ανάμεσα τους γυναίκες και παιδιά. Στο άκουσμα των λέξεων αυτών, ταράχτηκα. Ήξερα, ωστόσο, πως έτσι και αλλιώς θα σκότωναν τους αιχμαλώτους. Με μια γρήγορη κίνηση ,αρπάζω το μαχαίρι από την ζώνη του [Τούρκου] και κόβω την γλώσσα μου. Εκείνος, θεατής της πράξης μου, αρχίζει να με βρίζει και να με χτυπά. Και μετά το μεγάλο μπαμ. Ο κρότος από την σφαίρα, που με βρήκε λίγο πιο κάτω από το στήθος ήταν εκκωφαντικός ,αλλά αντιθέτως ο πόνος ήταν μηδαμινός. Κατάφερα να ξεφύγω και εν τέλει μετά από από αρκετές περιπλανήσεις να καταφύγω στην Κέρκυρα. Για όλους όσους είχαν μείνει πίσω ήμουν πεθαμένη. Αυτό που αγνοούσαν ωστόσο ήταν πως πλέον ήμουν πραγματικά ελεύθερη. Είχα καταφέρει να κρατήσω ελεύθερη την πατρίδα μου και την ψυχή μου. Πλέον, ήξερα πως είχα κάνει το παν, δίνοντας ουσιαστικά την ψυχή μου, για να σώσω το Μεσολόγγι, το ήσυχο Μεσολόγγι μου. Γιατί, η ψυχή μου ήταν το Μεσολόγγι. Εγώ, η Ειρήνη Σταματοπούλου.
ΖΑΦΕΙΡΩ ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ
Το μονόλογο έγραψε η μαθήτρια της Ά Λυκείου Παπαδοπούλου Δήμητρα.
Εμείς οι γυναίκες έχουμε πάρει τα όπλα. Ποιος είπε ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να πάρουν τα όπλα; Πολεμάμε με τ΄άρματα δίπλα στους άντρες με δύναμη, με τολμή, με ορμή. Εδώ και εβδομάδες, εγώ η Ζαφείρω, βγαίνω κρυφά το βράδυ μαζί με τους μικρούς Γελεκτσήδες. Γλιστράμε με μονόξυλα στη Λιμνοθάλασσα κάνοντας επίθεση στα μικρά εχθρικά πλοία. Η βροχή και ο αέρας είναι οι συμμάχοι μας στο γιουρούσι. Κάνουμε έφοδο στο στρατόπεδο του εχθρού και γυρίζουμε με λάφυρα , όπλα, τρόφιμα. Είναι επικίνδυνο. Το γνωρίζω καλά. Μόνο έτσι όμως θα βοηθήσουμε τ’αδέρφια μας που υποφέρουν.Φροντίζουμε τους τραυματίες και μεταφέρουμε πυρομαχικά. Δίνουμε θάρρος στους πολεμιστές κι είμαστε δίπλα τους κάθε στιγμή. Η πείνα έχει γίνει πια ο δεύτερος εχθρός μας. Δεν ξεχνώ ότι δεν είμαστε οι μόνες που πονάμε. Εκεί κάτω στη Ζάκυνθο οι Μεσολογγίτισες αγωνίζονται κι αυτές για την πατρίδα. Μέρα νύχτα αγωνίζονται για το ξεχασμένο Μεσολόγγι. Μάς στέλνουν πυρομαχικά, μας σκέφτονται,δεν μας λησμονούν ούτε στιγμή. Τρώμε αρμυρίκια, δεν μας μένει τίποτα πια, μα δεν θα τα παρατήσουμε.Όχι. Θα συνεχίσουμε. Χθες στις 9 τ’Απρίλη στο εκκλησάκι της Αγιά Παρασκευής πήραμε την απόφασή μας. Θα κάνουμε την Έξοδο. Πυρετός πολέμου. Θα ντυθώ κι εγώ αύριο μ’ αντρικά ρούχα, θα ζωστώ με το γιαταγάνι και θα βγω μαζί με τις άλλες. Δεν δειλιάζουμε και δεν φοβόμαστε.Στα πρόσωπα των γυναικών υπάρχει λάμψη και χαρά. Το νιώθω μέσα μου ότι αυτό είναι το χρέος προς την Πατρίδα. Θα πεθάνουμε για να ελευθερωθούμε. Ελευθερία ή Θάνατος, η μοίρα μας. Αύριο τέτοια ώρα όλα θα έχουν τελειώσει. Στα συντρίμια της πόλης θα ταφούν εχθροί και γυναικόπαιδα και γέροντες. Χθες εγώ μαζί με την Αναστασία, την Αλέξαινα, την Άννα, την Αικατερίνη, τη Μαρία τ’ αποφασίσαμε.Η Έξοδος είναι για εμάς ο σταυρός του Γολγοθά, το μυστήριο της Ανάστασης.Αύριο το στεφάνι της Λευτεριάς θα είναι δικό μας γιατί εμείς γνωρίζουμε ένα πράγμα: «Το Μεσολόγγι ολόρθο πάντα στέκεται, ΠΟΤΕ δεν γονατίζει.» Εγώ η Ζαφείρω Παπαπέτρου εκπροσωπώντας όλες τις Μεσολογγίτισσες παίρνω το δρόμο της θυσίας και σήμερα απέκτησα φωνή χάρη στη δισέγγονή μου που σας μιλά.